Gdy w początkach lat osiemdziesiątych pojechałem na kilkuletni kontrakt do Algierii, zabrałem ze sobą całą skrzynie kaset i płyt. Muzyka była całym moim życiem! Aż tu nagle w ośrodku francuskim w Tlemcen zobaczyłem plakat, że przyjeżdża sam Lockwood ze swoim trio – Philippe Catherine i Christian Escoude. W dniu rozpoczęcia sprzedaży biletów (te nawyki) byłem pod ośrodkiem wczesnym rankiem, niepomiernie dziwiąc się brakiem kolejki, kupiłem bilet bez tłoku, i na koncert zameldowałem się z mini radiomagnetofonem, na który ni obsługa, ni sam Lockwood specjalnie się nie krzywili. Sam koncert – po prostu odlot i ekstaza. Przecudowny. Pirackie nagranie, choć technicznie podłej jakości należy w moich zbiorach do ścisłej czołówki. Gdy po latach udało mi się nabyć płytę tegoż trio z tym samym repertuarem – to już nie to samo, a zachwycające koncertowe „cote jardin” Philippe’a Catherine jest tylko poprawnie nagranym kawałkiem muzyki. Ale oczywiście po koncercie wdarłem sie za kulisy, rozmawiałem z nimi, a Lockwood jak dowiedział się żem z Polski, kazał pozdrowić jego przyjaciela Krzesimira (oczywiście Dębskiego, nie mógł wymówić słowa Krzesimir). Ale czy zapamiętał mnie?
3 lata później w Annabie, to kolejny etap w rozwoju muzycznym Lockwooda- występ już bez tria, ale z syntezatorami. Jakość muzyki syntetycznej w stosunku do akustycznej?- nie będę się wyrażał, bo mogą to przeczytać dzieci. Ale znów po występie poszedłem do niego, zagadałem. Mówił, że pamięta mnie z koncertu w Tlemcen. Może.
No i teraz po koncercie w Harendzie wyszedł do publiczności, do piwnicy. Postawiłem mu piwo przy barze i pogadaliśmy sobie. Głównie o muzyce. Bo przecież to Wielka Osobowość w świecie muzyki, stawiany na równi z takimi gigantami, jak: Stéphane Grappelli, Jean-Luc Ponty, czy „Zbiggy’ Seifret, albo Urbaniak. Reprezentował Francję na słynnych violin summits.
Mój „kolega”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz